IAan het einde van zijn leven legt Picasso een koortsachtige productiviteit aan de dag. Hij werkt gelijktijdig aan meerdere werken en schildert tot vijf schilderijen per dag.
Het zijn vooral variaties op werken uit de kunstgeschiedenis en op het thema schilder en model. De glorificatie van zijn persoon en werk had voor Picasso niet alleen positieve gevolgen. De grenzeloze waardering voor zijn werk had tot gevolg dat hij zich niet meer kritisch met zijn omgeving kon bezighouden, terwijl juist dat hem in alle fases van zijn leven inspiratie had gegeven.
Bij gebrek aan oriëntatiepunten trok Picasso zich uit het licht van de schijnwerpers terug om in de rust van zijn mediterrane woonplaats nieuwe vormen in de omgang met de kunst te ontwikkelen. Al vanaf het einde van de jaren veertig had Picasso schilderijenreeksen geproduceerd waarin hij zich met werken van bekende voorgangers bezighield. Deze ‘krachtmeting’ met de oude meesters werd een essentieel thema in zijn latere werk.
Voorbeelden uit deze periode zijn: