In uitsluitend blauwe tinten creëert Picasso afbeeldingen vol melancholische ernst. Zijn schilderijen worden nu bevolkt door sociale randfiguren: bedelaars, blinden en eenzame, verpauperde vrouwen. De allesoverheersende blauwe tinten geven de schilderijen iets onwerkelijks; ze lijken los te staan in tijd en ruimte. Bepaalde gebaren en figuren duiken steeds weer op, zoals de eenzame vrouw, de moeder en het verliefde paar dat elkaar omarmt. Dit zijn geen momentopnamen, want in tegenstelling tot de snelle schetsen in de vroege Parijse periode ontwikkelde Picasso zijn schilderijen in de Blauwe Periode zeer zorgvuldig.
Voorbeelden uit deze periode zijn: