IPicasso’s reis door Italië in 1917 betekende voor de kunstenaar ook een kennismaking met de plaatsen uit de klassieke Oudheid, met Rome, Napels en de ooit bedolven stad Pompeji. De opgedane indrukken verwerkt hij in schilderijen van volumineuze, beeldvullende naakten of figuren gehuld in kleden die aan Romeinse gewaden doen denken. Als een machtig beeldhouwwerk zitten of staan ze – alleen of in groepen – in een tijd- en ruimteloze atmosfeer.
In tegenstelling tot zijn klassieke voorbeelden maakt Picasso geen ideale prototypes: zijn figuren hebben geen krachtige en esthetische, maar volumineuze lichamen, die bovendien vaak van onnatuurlijk grote ledematen zijn voorzien.
Voorbeelden uit deze periode zijn:
Zittend naakt, voet afdrogend
Rennende vrouwen aan het strand (de wedstrijd)